7. Vertrouwen in beter worden, hoe dan?

Hoe gaat het? Ik voel me happy met mijn leven, mijn thuis, mijn bedrijfje. Ik vind het heerlijk om bezig te zijn met mijn werk en het geeft me mentale energie. Maar lichamelijk gaat het niet goed. Ik voel me vreselijk moe en uitgeput. Mijn spieren zijn extreem snel verzuurd. Daardoor voelen mijn dagelijkse bezigheden erg zwaar.

Ik probeer er niet aan toe te geven dat ik ziek ben. Als ik er alleen maar aan ga toegeven of als ik me ziek ga gedragen, dan ben ik het ook echt. Dat probeer ik zoveel mogelijk te vermijden, omdat ik ervan overtuigd ben dat dat me niet gaat helpen en de boel misschien zelfs alleen maar zal verergeren. Daarnaast ben ik van mezelf geen aansteller en ga ik graag door en door, ik moet uitkijken dat ik hier niet te ver in ga. Al maakt dat voor de extreme moeheid niet veel uit, gek genoeg.

Op de dagen dat ik me heel verzwakt en ziek voel, is de mentale strijd ook keihard.

Omdat mijn lichamelijke energie heel bepalend is, lukt het niet elke dag om ‘niet ziek’ te zijn. Op de dagen dat ik me heel verzwakt en ziek voel, is de mentale strijd ook keihard. Ik zal niet ontkennen dat ik het vreselijk moeilijk heb met de frustratie om er lichamelijk zo slecht aan toe te zijn. Frustratie om mezelf soms zo afgeschreven te voelen, frustratie om soms niet begrepen te worden. En de frustratie om geen verbetering te voelen. Dat ik er daardoor voor mijn gevoel geen grip op heb. Ben ik wel op de juiste weg? Heeft alles wel zin wat ik doe (of wat ik vooral niet meer doe..)?

Ik heb ook veel frustraties over de dingen die ik ben verloren door het ziek zijn. Ik moet ontzettend op mijn eten letten en heb daarin erg veel moeten opgeven. Ik kan niet zomaar meer alles doen wat eerst heel normaal was (lekker een stukje fietsen of wandelen, even rennen of dollen met mijn kind, een dagje naar de stad bijvoorbeeld). En dan het sporten en het geestelijke stukje wat lekker bewegen en sporten met je doet, ik mis dat zo erg! Ik was ook weer lekker op weg om mijn viool weer op te pakken, maar helaas heb ik niet voldoende energie in mijn armen om te gaan spelen.

Ik moet door met vechten, want van niks aanpakken ga ik me sowieso niet beter voelen

Maar ik wil beter worden, in welke vorm dan ook. Ik wil dit absoluut niet de kans geven om mij nog zieker te maken. Ik moet door met vechten, want van niks aanpakken ga ik me sowieso niet beter voelen. Ik moet leren loslaten dat ik geen grip heb op de vorm of uitkomst van het ‘beter worden’. Ondanks alles wat ik eraan doe (ertegen doe), kan ik nooit zeker weten of ik me beter zal gaan voelen. Ik weet niet of ik me ooit nog zo fit zal kunnen voelen als voorheen. Ik weet niet of ik ooit nog zoveel kan ondernemen als voorheen. De enige zekerheid die ik heb, is dat ik moet dealen met het dragen van deze bacterie en dat die waarschijnlijk altijd in mijn lichaam aanwezig zal blijven. Hopelijk zal hij ooit meer naar de achtergrond verdwijnen, zodat ik me weer iets beter kan gaan voelen.