In januari 2019 kreeg ik keelpijn. Niks nieuws voor mij, daar had ik vaak last van als mijn weerstand wat minder was. De keelpijn bleef deze keer lang aanhouden, maar het was niet ondraaglijk en ik kon verder gewoon mijn ding doen. Maar de keelpijn bleef maandenlang aanhouden en ik werd steeds zieker. Ontzettend moe, veel vage klachtjes, nog maar weinig eetlust en bijna iedere dag verhoging. Toen ben ik naar de huisarts gegaan en die heeft me uiteindelijk doorgestuurd naar de KNO-arts.
De KNO-arts vond m’n keelamandelen zorgwekkend en stelde voor om deze eruit te halen. Niet bepaald een prettige ingreep als je volwassen bent. Maar het leek waarschijnlijk dat die nare keelamandelen ook wel eens de oorzaak konden zijn van al die vage klachtjes. Ik ben er behoorlijk verzwakt ingegaan; ik had nog steeds verhoging, ik was al een paar kilo afgevallen en ik had zo weinig energie dat ik nauwelijks rechtop kon zitten.
Het herstel van deze operatie heb ik echt als een hel beleefd. Wat een helse pijn en wat voelde ik me naar en ziek, ook van de pijnmedicatie. Het duurde allemaal veel langer dan ze me in het ziekenhuis hadden voorgehouden, maar goed, ik moest er toch doorheen. Al met al een paar weken bijna niet kunnen eten en nog meer afgevallen.
Maar alles voor het goede doel, ik zou me vast gauw beter gaan voelen als ik weer kon gaan eten. Daar probeerde ik me maar aan vast te houden.
