De internist kon me niet verder helpen. Chronisch vermoeid, noemde hij het. Niks aan de hand, gewoon kerngezond. Ik moest maar een weg gaan vinden om hiermee te leven en misschien kon ik hier hulp bij gaan zoeken. Psychische hulp, of hulp in de vorm van een soort fysiotherapie of zo, om wel iets te blijven bewegen. Of misschien kon ik eens lekker 3 weken onder een palmboom gaan liggen, zei hij. Dat zou vast goed doen.
Dus…
Ik zal niet ontkennen dat ik de rest van de dag een paar keer flink gehuild heb. Ik voelde me een aansteller. Kerngezond, prima bloeduitslag, niks aan de hand. En ik had 100 vragen. Wat is dat eigenlijk, chronische vermoeidheid? En hoe gaat het over? Gaat het überhaupt wel over? Eigenlijk weet niemand dat en dat maakt het erg lastig om hiermee te dealen. En het is bij iedereen weer anders, uiteraard.
“Heb je niet gewoon een burn-out?”
Als mensen in mijn omgeving vragen hoe het gaat, dan krijg ik vaak dezelfde (goedbedoelde) reacties:
“Heb je niet gewoon een burn-out? Je werkt ook altijd zoveel..”
“Tja, maar je traint ook altijd zoveel en zo zwaar, waarschijnlijk ben je gewoon overtraind.”
“Misschien ben je gewoon niet gemaakt voor al dat sporten.”
“Oh joh, dat heb ik ook. Ik slaap al tijden veel te weinig.”
“Iedereen is nu moe door die hele Corona-crisis…”
Allemaal goed bedoeld, en natuurlijk heb ik aan al deze dingen gedacht. Je gaat het werkelijk overal in zoeken: je slaappatroon, je voedingspatroon, je stresslevel, je emotionele situatie. Ja, ik ben een paar jaar geleden door een emotionele, zware tijd gegaan. Heb ik daar nu nog last van? Nee, ik heb dat een plekje gegeven. Voel ik me gestrest eigenlijk? Voel ik me down? Nee, totaal niet. Ik heb echt ontzettend veel zin om vandaag weer aan de slag te gaan! Het is alleen zo vervelend dat mijn lichaam niet met mijn hoofd mee wil. Ik heb ook geen slaap, slapen lost het niet op. Ik word ’s ochtends al wakker met een uitgeput lichaam.
Ik kan het labeltje ‘chronisch vermoeid’ niet accepteren. Dit kan niet het einde zijn van de zoektocht naar wat er aan de hand is met me, dat geloof ik gewoon niet. Ik ben gezond, eet gezond, drink niet, rook niet, ik was hiervoor altijd hartstikke fit en sterk. Ik ben pas 33. Ik ben (nog steeds) zo ontzettend overtuigd dat er iets lichamelijk niet in orde is, ik voel dat. Mijn lichaam vraagt ergens om, het heeft hulp nodig. Ik moet er alleen nog achter komen welke hulp dat is.
