Deze bak. Een bak vol met potjes hoop. Hoop op beterschap, hoop om niet meer met zoveel klachten door mijn leven te hoeven gaan. Allemaal rommel die ik niet meer heb kunnen verdragen de afgelopen jaren. Ik HAAT deze bak. Los van het feit dat hij ook mijn bankrekening heeft leeggetrokken. En dit was niet eens alles.
Vorig jaar is er fysiek een iets betere periode geweest. Ik wilde niet meer ‘onder behandeling’ zijn, het bracht me tot nu toe weinig (behalve dan die lege bankrekening). Ik ben verder gegaan met de ‘basis’-supplementen die ik geadviseerd had gekregen en die gingen op dat moment goed. Het gaf rust en vertrouwen om ‘zelf’ verder te gaan en het ging nu steady. Ik had een soort balans gevonden in het moe zijn en het rekening houden met mijn maaltijden en activiteiten.
Maar toch bleef ik zoeken naar manieren om me fitter en energieker te voelen. Een nieuw (ander) Lyme-traject zag ik niet zitten. Ik vond niks waar ik me goed bij voelde, of waar ik niet weer 100 nieuwe supplementen voorgeschreven zou krijgen. En ook die bankrekening, snap je?
In april dit jaar ben ik van dieet veranderd. Een dieet met nagenoeg alleen vlees, eieren, boter en (verse) melk, afgewisseld met wat fruit, groente en noten. Eerder in mijn leven ben ik behoorlijk goed op een soortgelijk dieet gegaan. Ik hoopte dat dit mijn darmen wat rust zou geven en meer energie. De eerste weken vielen erg zwaar, mijn lichaam moest enorm wennen aan de omschakeling van minder koolhydraten en ik had erge klachten hiervan. Volhouden, dit hoort erbij. Maar veel beter ging het niet. In de weken en maanden die volgden kreeg ik steeds meer klachten. Ik was misselijk, moest soms overgeven zonder duidelijke reden, mijn eetlust verdween en de ‘zoem’ in mijn nek kwam zeer heftig terug.
Die tergende ‘zoem’ in mijn nek kan ik het beste omschrijven als een heftige zenuwpijn. Deze herkende ik van vorig jaar. Dit gevoel is inmiddels een enorm trauma voor me geworden. Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld als tijdens die ‘aanvallen’. Het heeft me nachtenlang wakker gehouden. Doodmoe zijn maar in geen enkele houding kunnen liggen. Ik wist niet waar ik het zoeken moest, ging tegen de muren omhoog en ik heb gesmeekt om een dokter. Het was erger dan vorig jaar. En vorig jaar had ik al zoveel geprobeerd. Werkelijk niets hielp… Ook bleef ik misselijk, kreeg rare wegtrekkers en vervelende andere klachten. Ik ging weer meer koolhydraten eten en schrapte wat supplementen die mogelijk maagklachten konden veroorzaken, in de hoop op verbetering, maar ik had zeer weinig eetlust, voelde me ziek en ik viel steeds meer af. Ook hield mijn nek me wakker. En overdag kon ik mijn hoofd nauwelijks meer rechtop houden.
Inmiddels woog ik nog maar een kilo of 50. Ik ben bij de huisarts geweest en al mijn klachten op tafel gegooid, bloedonderzoek gehad, ontstekingsremmers gehad voor mijn nek en doorverwezen naar de orthopeed voor een MRI en scan van mijn wervelkolom. De huisarts zei dat ik misschien op zoek moest gaan naar een goede dietist. Ik ben verder nog naar een osteopaat gegaan, een acupuncturist, mijn vriend heeft me eindeloos aan mijn nek behandeld, maar niemand had een antwoord of een oplossing en ik voelde me nog altijd niet veel beter. Ik ben me gaan verdiepen in de relatie tussen lichaam en geestelijke gezondheid, stressverlaging en ontspanningsoefeningen voor mijn zenuwstelsel. Zou ik dit dan toch met mijn kop veroorzaken? Maar ook dit heeft me weinig gebracht.
Lees verder → 11. Ik stop (deel 2).
